غرب نزاعی بدون برد را با ایران آغاز کرده است
روزنامه گاردین، چاپ بریتانیا، در مقاله ای به قلم سایمون جنکینز، به بررسی اختلاف بین غرب و ایران بر سر بحران ناشی از برنامه ای هسته ای این کشور پرداخته است.
نویسنده مقاله درمقدمه می گوید که ایران کشوری کهن، بزرگ و چهارمین تولید کننده بزرگ نفت در جهان است و جمعیت آن به هشتاد میلیون نفر می رسد و در نتیجه نمی توان آن را صرفا یک کشور یاغی دیگر تلقی کرد که در پی روند استعمار زدایی پدید آمده و می توان با یک سیلی آن را به راه آورد.
در این مقاله آمده است که برخی ایرانیان با نفوذ مشتاق دستیابی به بمب اتمی هستند و برخی دیگر چنین اسلحه ای را نمی خواهند، همانطور که کسانی در این کشور خواستار محو اسرائیل هستند و کسان دیگری چنین تمایلی ندارند. در ایران، کسانی از حکومت اسلامی حمایت می کنند و کسانی نیز حامی آن نیستند، ایرانیانی مشتاق آن هستند که یک سیاستمدار دیوانه غربی علیه کشورشان اعلام جنگ دهد و کسانی نیز از تصور چنین وضعیتی بیم دارند.
نویسنده مقاله می افزاید سئوالی که در برابر طراحان سیاسی غرب وجود دارد این است که می خواهند به کدامیک از این دو گروه کمک کنند.
نویسند مقاله در مورد پیمان منع گسترش جنگ افزارهای هسته ای اظهار می دارد که این پیمان باعث ایجاد یک باشگاه انحصاری برای معدوی از کشورها شده است اما هر کشور مصمم دیگری هم می تواند با پنهانکاری انحصار آن را به چالش بخواند همانطور که کره شمالی توانست وعده خود در مورد خودداری از تلاش برای دستیابی به توانایی اتمی را در مقابل چشم آمریکا زیر پا بگذارد، اسرائیل به فعالیت های تسلیحاتی خود ادامه بدهد و هند و پاکستان نیز بمب اتمی تولید کنند.
نویسنده مقاله یادآور می شود که ایران در منطقه ای واقع شده که کشورهای هند، پاکستان، اسرائیل و روسیه در آن دارای تسلیحات اتمی هستند و افغانستان و عراق در همسایگی ایران توسط یک قدرت اتمی دیگر، یعنی آمریکا، اشغال شده اند و می پرسد: در چنین صورتی، چگونه می توانیم بگوییم که چنین کشوری "حق ندارد" در پی دفاع هسته ای باشد؟
به نظر وی، از سرگیری فعالیت تاسیسات غنی سازی اورانیوم در نطنز و دو مرکز دیگر با هدف اعلام شده برنامه های صلح آمیز هسته ای، نشانه ای از اقدامی چالش جویانه از سوی محمود احمدی نژاد، رییس جمهوری، بوده است.
نویسنده می افزاید که بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی مطمئن نیستند که این اقدامات به منزله وجود برنامه ای برای تولید جنگ افزارهای اتمی نباشد هرچند شواهد موجود در این مورد به مراتب قاطع تر از شواهدی است که در مورد برنامه تسلیحاتی صدام حسین وجود داشت و همانطور که صدام حسین سرانجام کشف کرد، تلاش برای مخفی کاری در مسایل هسته ای به سادگی به بروز سوء ظن منجر می شود.
نتیجه اقدامات اخیر ایران باعث وحدت نظر آمریکا، روسیه و چین در تقاضا از احمدی نژاد برای خودداری از دنبال کردن چنین مسیری بوده است.
مداخله آژانس
قرار است آژانس بین المللی انرژی اتمی ظرف دو هفته آینده در مورد ارجاع ایران به شورای امنیت سازمان ملل تصمیم گیری کند در حالیکه بدون حمایت روسیه و چین، طرح پرونده در شورای امنیت نتیجه ای در پی نخواهد داشت و همچنین، لازم است طرح دیگری نیز تهیه شده باشد تا در صورتی که فشار بر ایران به توقف غنی سازی اورانیوم نیانجامد، این طرح به اجرا درآید.
به اعتقاد نویسنده، رویارویی با ایران نمی تواند باعث شود ایران دست از فعالیت خود در زمینه غنی سازی اورانیوم بردارد که البته گفته می شود تا تولید اورانیوم قابل استنفاده در بمب های اتمی فاصله زیادی دارد.
نویسنده این مقاله می نویسد که وضع تحریم های اقتصادی هم چندان موثر نخواهد بود و تحریم های به اصطلاح ظریف تر مانند خودداری از انجام مسابقات فوتبال با تیم های ایرانی (در حالیکه روحانیون از فوتبال نفرت دارند)، تحریم تماس با هنرمندان، دانشگاهیان تحت فشار، تحریم مبادلات تجاری، مسدود کردن دارایی های بانکی تنها تاثیر معکوس خواهد داشت و باعث خواهد شد تا دشمنان رژیمی که تحت فشار قرار دارد به سکوت، فقر یا تبعید کشانده شوند و به سرعت ذخیره بزرگ احساسات ضد رژیم و متمایل به غرب از میان برود.
نویسنده مقاله گاردین اظهارنظر می کند که بنا بر شواهد موجود، احمدی نژاد موقعیت محکمی ندارد و تابع دستورات آیت الله خامنه ای است در حالیکه دشمن وی، اکبر هاشمی رفسنجانی، بخشی از قدرت سیاسی را در دست خود حفظ کرده است.
به گفته نویسنده مقاله، نظام حکومتی ایران مانند دیکتاتوری صدام حسین در عراق یا استبداد طالبان در افغانستان نیست بلکه یک الیگارشی در هم و برهم است که در آن، بوروکرات ها و تکنوکرات ها بر سر قدرت با روحانیون درگیر هستند در حالیکه پس از گذشت یک ربع قرن از انقلاب، روحانیون قادر نبوده اند یک نظام اسلامی بنیادگرا را تاسیس کنند.
نویسنده اظهار نظر می کند که ایران نامزد مناسبی برای برقرار ارتباط های حساب شده سیاسی است و می افزاید که چنین اقدامی باعث تقویت موضع کسانی می شود که خواستار استقرار یک نظام لائیک و بهبود روابط با غرب هستند.
در حال حاضر، مقامات آمریکایی در بغداد ملتمسانه از سیاستمداران و شبه نظامیان شیعه مورد حمایت ایران می خواهند به آنان کمک کند زودتر از عراق خارج شوند در حالیکه نفوذ ایران از بصره تا حومه بغداد گسترده است.
این مقاله نتیجه گیری می کند که ایران یک ستاره منطقه ای است و توصیه می کند که کشورهای غربی، ولو رییس جمهوری و دستگاه های سانتریفوژ این کشور را منزجر کننده بدانند، وارد دادوستد سیاسی با آن شوند زیرا "اگر نمی توانید مانع از آن شوید که کسی اسلحه بخرد، بهترین راه این است که وی را به دوست، و نه دشمن خود تبدیل کنید."
اختلاف اروپا با چین و روسیه
بحران هسته ای ایران همچنین موضوع مقاله ای است که با عنوان "اختلاف اروپا با چین و روسیه بر سر اقدام ایران" در روزنامه ایندیپندنت، چاپ بریتانیا، منتشر شده است.
در این مقاله، که به قلم "آن پنکث" نوشته شده، از قول یک مقام وزارتخارجه بریتانیا نقل شده است که کشورهای اروپایی در نظر داشتند به منظور فشار مداوم و تدریجی بر ایران از شورای امنیت استفاده کنند.
نویسنده مقاله می گوید که اقدام در این زمینه مستلزم موافقت سی و پنج عضو شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی است که کشورهایی مانند سوریه، کوبا و بلاروس هم در میان آنها حضور دارند.
در عین حال، به نوشته این روزنامه سئوالی که بر بحران کنونی سایه افکنده این است که آیا ایران به قدرت اتمی بیش از احترام بین المللی تمایل دارد یا نه؟
ایندیپندنت سخنان محمد البرادعی مدیرکل آژانس بین المللی، را نقل می کند که گفته است تهدید ایران به از خاتمه دادن به همکاری با آژانس در مورد بازرسی های سرزده، باعث تشدید سوء ظن جهانی نسبت به هدف های این کشور خواهد شد.
۱۴۱۶۱