مقصود تویى


  

تا کى به تمناى وصال تو یگانه‏  

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه‏  

خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه‏  

اى تیر غمت را دل عشاق نشانه‏  

جمعى به تو مشغول و تو غایب ز میانه‏  

رفتم به در صومعه عابد و زاهد  

دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد  

در میکده رهبانم و در صومعه عابد  

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد  

یعنى که تو را مى‏طلبم خانه به خانه‏  

روزى که برفتند حریفان پى هر کار  

زاهد سوى مسجد شد و من جانب خمّار  

من یار طلب کردم و او جلوه‏گر یار  

حاجى به ره کعبه و من طالب دیدار  

او خانه همى جوید و من صاحب خانه‏  

هر در که زنم صاحب آن خانه تویى تو  

هر جا که روم پرتو کاشانه تویى تو  

در میکده و دیر که جانانه تویى تو  

مقصود من از کعبه و بتخانه تویى تو  

مقصود تویى، کعبه و بتخانه بهانه‏  

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید  

پراونه در آتش شد و اسرار عیان دید  

عارف صفت روى تو در پیر و جوان دید  

یعنى همه جا عکس رخ یار توان دید  

دیوانه منم من، که روم خانه به خانه‏  

عاقل به قوانین خرد، راه تو پوید  

دیوانه برون از همه آئین تو جوید  

تا غنچه بشکفته این باغ که بوید  

هر کس به زبانى صفت و حمد تو گوید  

بلبل به غزل‏خوانى و قمرى به ترانه‏  

بیچاره «بهایى»* که دلش زار غم توست‏  

هر چند که عاصى است ز خیل قدم توست‏  

امید وى از عاطفت دم به دم توست‏  

تقصیر گناهش به امید کرم توست‏  

 
یعنى که گنه را، به از این نیست بهانه‏  

*شیخ بهاءالدین محمد جبل‏عاملى، متخلص به «بهایى»